şaşkın süvarimi uzağa giden gemisine doğru uğurladım. neyse ki uzaklar o kadar da uzak değil artık. aşk her yeri yakınlaştırıyor.

kolye

kelimelerden bir kolye yaptım kendime. boynuma taktım. renkleri parlak, kokuları baygın. onlar hatırlatsın bana ölümlülüğümü, aşmak, aşkın olmak yükümlülüğümü.

çırpınmak

her şeyi unutmak mümkün. hem de her şeyi. nasıl sürükleneceğini bile unutabiliyor insan. bir anda paniğe kapılıp kollarını çırpmaya başlıyor akıntıya doğru. sonuç bol bol kas ağrısı, yorgunluk. genelde yanımdan kulaç atan biri geçtiğinde unutuyorum sürüklenmeyi. bu kadar kolay unutabiliyor olmama içerliyorum, küsüyorum kendime. oysa sonsuzluk dolusu tarifsizliğim var benim. elinden tutup onla beraber sürüklenmeliyim. çırpınanlara gülüp geçmeliyim.