öylece durdum. ne konuştum, ne ıslık çaldım. önce harflerden geçtim sonra notalardan. telefon tellerinden üç adımda sekip, çatıya kondum, sokağı seyre daldım. sokağı seyrettim zira içime bakmaktan korkmaktaydım. bulacaklarımdan değil, bulamayacaklarımdandı korkmam. yürüdüğüm yola baktım, dökülenleri görmek için. hiç bir şey yoktu. kargalar alıp götürmüşlerdir diye umdum. evime baktım, rüzgarla uçuşan perdelerine, gözlerim doldu. "evim" demek istedim, sesim çıkmadı. demek ki bir evim yoktu.
kendimden gidesim vardı, kendime varasım vardı. arada kalasım varmış. içimdeki koca bir arafmış.
3 yorum:
hayat bazen kısa. bazen masal uzun.
ikisinin kesişim noktasında inşa ediyor insan kendini galiba. nerede olmayı seçerse, daha fazla orada. araf sanki bir koca inşa alanı. nereye ait olmayı seçersen, daha fazla oralı.
ne oldu sana?
iyiyim kuzucuklarım. bir tarafım rengarenk öbür taraf pek bir belirsiz, renksiz. kafam karışıyor. öğreniyorum sadece renklere sarılmayı. öğrenmek bir yaştan sonra zor geliyor ama azimliyim.
Yorum Gönder