yıkılmak

farkettim de bizim oralarda çaresizlikten ne yapacağını bilemeyenler yere çömeliveriyorlar. elleri öylece yana sarkmış ya da başları avuçlarının içinde, ama asla tam olarak çökmüyorlar, yıkılmıyorlar yere. yıkılışlardan daha çok cız ettiriyor içimi o hallerini görmek. yavrusunu sele kaptırdığı anda bile tam olarak yıkılamayan bir adam, "yıkılsaydın be hemşerim" diye bağırasım geliyor. yıkılsaydın belki yıkıntılarından canının daha az yandığı bir dünya yapardık senin için. acaba bizim oralarda yeni dünyalara dair umut olmadığından mı yıkılmaya korkuyorlar?