...

Artık hiç kimseye kendimi anlatmak zorunda değilim. Oysa en çok şimdi ihtiyacım var kendimi anlatmaya. Harika renkleri olan bir şehrin ortasında çirkin bir leke gibiyim. Ne uyum sağlayabiliyorum ne de çekip gidebiliyorum. Denizin üzerinde süzülen beyaz vapurlara yakışmıyorum. Bu şehir insanı ya yutuyor ya da kusuyor. Şizofren bir aşk gibi. Gün batımları öylesine güzel ki arkanı dönüp gidemiyorsun. Oysa, gün her gün batmıyor beni öyle olduğuna inandırmak istese de.