gerçek olarak başlayan her şey birer hayal olarak devam ediyor hayatına. ve bittiği noktada bütün hayaller gerçeklere dönüşmeye mahkum. her şeyi hayalliyorum, küçük hayaller biriktiriyorum. zira bir biriktiriciyim ben. odamın köşesinde kozmik bir sandık hayalliyorum içinde hayalciklerimi biriktirdiğim. sandığımı günde 6 kere açıyorum. çünkü en sevdiğim sayı 6dır benim. görücüye çıkan hayalciklerim büyüdükçe büyüyorlar. onlar büyüdükçe her şey küçülüyor. odam, evim ve en çok da ben küçülüyorum. hep bir hüzünle bakıyorum hayallerime. bir gün bal rengine çalan kahverengi parlaklıklarını kaybedeceklerini ve yollarına griler içinde devam edeceklerini bilmek baki bir hüzün gölgesi düşürüyor içime. ah, diyorum. evcilleştirmediğimiz güller böylesine anlamsız ve evcilleştirdiklerimizse böylesine kırılganken, nasıl yaşıyorum ey gün ışığı, nasıl başarıyorum?